10 Қазан, 2018 Әдебиет
Шер-ағам да өтті-ау, дүниеден...
Ай менен Айша , Күн де жылайды бұлт іші... Дүниенің қашан көрініп еді түр-түсі?
Жалауым-жамау, ақ туым –сынық кезде де,
Нар-намысымды шөктірмеп едің өзгеге.
Есеңгіреген елдің еңсесін көтердің,
Есті сөз айтып ең биіктегі езге де.
Алаштың рухын болаттай құйып бойыңа.
Асқақ сөйледің, орман шөккендей ойыңа.
Шер-мұңын айтып елжіреп жүрді ел мен жұрт,
Шер-аға! – дейтін, еңселі есім-сойыңа.
Түбіңде – қызыр,
Үніңде – қыжыл, - сөзің – дүр.
Өзіңнен үріккен сорлылар әлі безіп жүр.
Көзіңнен қорыққан көзқамандар да - көз алды...
Сөзіңнен қорықса, «бір кем дүние» - кезім бұл!...
Ел менен жердің, тіл менен ділдің діңгегі.
Тәуелсіз елдің соқпағы менен сүрлеуі.
Бәрі де сенің жаныңның болды шырылы
Жұлдыз бен Айдай түндегі...
Ай менен Айша , Күн де жылайды бұлт іші...
Дүниенің қашан көрініп еді түр-түсі?
Шер-аға, кейде шерлі түс көріп жылаймыз,
Алты Алашымның оңынан болсын бұл-түсі!..
Бақыт Беделхан
Қате тапсаңыз, қажетті бөлікті таңдап ctrl+enter басыңыз.
Пікір қалдыру
пікір