28 Қазан, 2017
Адам:
– Адам баласына тіл қатуға зауқым жоқ.
«Ішкі мен»:
– Жалғызсың.
– Қашаннан бері?
– Әлімсақтан солай болатын.
– Саған сенейін бе?
– Басқа амалың бар ма?
– Жоқ...сен кімсің?
– «ішкі меніңмін».
– Сонда өзімсің бе?
– Жалғыздығыңмын десем де болады.
– Сезінбеппін...
– Нені?
– Сені.
– Еркің жібермеді.
– «жалғыз» деген сөзді өзіме телігім келмеді...
– Сенің қалауыңды кім сұрады?
– Ешкім...
– Адам боп жаралдың, демек жалғызсың!
– Бала-шағам ше?
– Жалғыздық екі адамға ортақ емес.
– Мүмкін емес...
– Мүмкін емес, бірақ ақиқат.
– Даусыңды неге қазір ғана естіп тұрмын?
– Сенімен тілдескім келмеді.
– Неге?
– Жалған өміріңде мені іздеуге уақытың болмады.
– Қу тіршілік...
– Бос сылтау.
– Иә...
– Мойындағаның ләзім.
– Сенімен мен ғана кешігіп кездесіп отырмын ба?
– Сенің қатарың көп. Бірақ...
– Бірақ, не?
– Мен туралы көп ойлайтындар да бар.
– Қызық...кімдер болды екен?
– Жазушылар.
– Қиялилар ғана десейші...
– Сеніңше солай, меніңше сендермен салыстырғанда сау адамдар.
– Ааа...
– Қаш!
– Қайда?
– Жалғыздығыңа.
Маржан ӘБІШ
Қате тапсаңыз, қажетті бөлікті таңдап ctrl+enter басыңыз.
Пікір қалдыру
пікір